เหตุเกิดเมื่อผมมาผจญภัยในเมืองลำปางแบบไม่รู้จักใครและอะไรทั้งสิ้น ในมือมีแค่แผนที่ภาคเหนือขาดๆ กับมอเตอร์ไซค์ 1 คันสมาร์ทโฟนอย่าได้ถามถึง เพราะไม่ได้ใช้ 3G wifi ฟรีก็ไม่มีให้เชื่อมต่อ จะเอาอะไรกันล่ะคุณ ก็ในเมื่อชาติอื่นในอาเซียนเข้ามี 4G กันหมดแล้ว
หัวค่ำเย็นย่ำของวันอาทิตย์ ผมตรงดิ่งเข้าในเมืองลำปาง ด้วยความรู้เพียงอย่างเดียว คือที่นี้มีถนนคนเดินริมแม่น้ำวังใกล้สะพานรัษฎาภิเศก ถ้าเรียกให้ง่ายเหมือนชาวบ้านรู้กัน มันคือกาดกองต้า
ในเมื่อแผนที่ในตัวเมืองลำปางไม่มี ผมเลยใช้วิธีขับรถตามชาวบ้านเข้าไปเอา เลือกดูจากคันที่มีหนุ่มสาว ผมขับตามไปเรื่อยๆ สวรรค์ทรงโปรด ผมหาถนนคนเดิน
บรรยากาศถนนคนเดินลำปางแว่บแรก ผมได้กลิ่นความเป็นล้านนามาแตะจมูกเลย (ผมคนอีสาน) สังเกตได้จากเพลงที่เปิดในถนนคนเดิน เป็นเพลงสไตล์พื้นเมืองทางเหนือ มีเสียงซอเสียงขิมเป็นตัวเอกของโน้ตเพลงเดินท่วงทำนอง
มีแวบไปหอศิลป์ลำปางด้วยครับ
สินค้าที่นำมาจำหน่ายก็หลากหลาย ทั้งของพื้นเมือง เสื้อผ้าแฟชั่น ของแฮนด์เมค และของกินเยอะมาก เลือกไม่ถูกเลยว่าจะกินอะไร
ดูๆไปถนนคนเดินลำปางมันมีกลิ่นอายผสมกันระหว่างเชียงคานกับอัมพวา และที่สำคัญน่าเดินกว่าเชียงคานและอัมพวาด้วยซ้ำ
มื้อเย็นของผมที่นี้ฝากท้องไว้กับร้านข้าวราดแกงสไตล์เมืองเหนือรสชาติอร่อย มีบัวลอยไข่หวานกินตบท้าย ระหว่างนั่งเล่นสายตาอันซุกซนของผมก็มองไปเห็นป้ายโฆษณาของน้ำดื่ม เนสท์เล่ ข้อความ ดังนี้
"ขณะนั่งรอก็เสียน้ำแล้ว" ผมอ่านครั้งแรก ผมฮาขี้แตกเลย พยายามจะไม่คิดลึกแล้ว แต่มันก็อดขำไม่ได้ ข้อความโฆษณาอื่นมีตั้งเยอะแยะไม่เอา ดันมาเอาประโยคนี้ นึกแล้วก็ขำจริงๆ
พอหนังท้องตึง หนังตาหย่อน ผมเลยเดินเล่นไปจนถึงสะพานรัษฎาภิเศก สัญลักษณ์ของเมืองลำปางที่สร้างกันมาตั้งแต่ปี 2437 ก่อนจะสร้างใหม่เป็นแบบคอนกรีตในปี 2460
พอถึงสะพานเลยถือโอกาสวางก้นนั่งชมวิว นั่งไปนั่งมาเสือกหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย พอตื่นขึ้นมาอีกทีรู้ว่างีบไป 10 นาที เลยรีบลุกออกมาเดินตรงถนนคนเดินอีกรอบ
ถ้ารอบแรกของการเดินคือการเฮฮาเปิดหูเปิดตากับสถานที่ท่องเที่ยว การเดินรอบสองเพื่อกลับเส้นทางเดิม คือการระลึกชาติถึงเรื่องเก่าของตัวเอง
เหตุที่ต้องคิดถึงก็เพราะใครคนนึงในวันวาน
ภาพเก่าเริ่มฉายเข้ามาในสมอง หนุ่มสาวสองคนจูงมือกันเดินเที่ยวช้อปปิ้งอย่างสนุกสนาน มีอาหารอร่อยๆก็พากันทานสองคนอย่างมีความสุข ใบหน้าทั้งสองฉาบไปด้วยรอยยิ้ม
ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า อดีตอันแสนหวานของเรามันผ่านไปแล้ว ในเมื่อวันนี้เธออยู่กับเขา ทิ้งไว้แค่เราอันโดดเดี่ยว เปลี่ยวหัวใจ เรามันไม่มีสิทธิ์อะไร เรามัน...
มันก็แค่วูบเดียว เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ผ่านไปกับสายลมและทรงผมอันยุ่งเหยิงของชายคนหนึ่งบนกาดกองต้า
มิตรสหายท่านหนึ่งได้บอกไว้ก่อนผมกลับจากที่นั้น...
ผู้เขียน