จองที่พักราคาถูกทั่วประเทศโทร 053266550-2

ตอนที่ 1


อ.แม่ออน เป็นหนึ่งในอำเภอของจังหวัดเชียงใหม่ที่มีอ่างเก็บน้ำเล็กๆ น้อยๆ เยอะกันเลยทีเดียวครับ แถมแต่ละแห่งก็มีวิวทิวทัศน์สวยบรรยากาศเงียบสงบ เหมาะแก่การไปปลีกวิเวก และที่น่าแปลกใจ มีบางแห่งคนไม่ค่อยรู้จักด้วย ทั้งๆ ที่เทียบกับความสวยงามกับอ่างเก็บน้ำอื่นๆ ในพิกัดเดียวกันแล้ว ความสวยงามมันเหนือกว่าเห็นๆ


“เขื่อนห้วยแม่ออน” หรือ “อ่างเก็บน้ำแม่ออน” น่าจะเป็นหนึ่งในนั้น อ่างเก็บน้ำนี้ตั้งอยู่หมู่ที่ 2 หมู่บ้านหนองหอย ตำบลออนเหนือ อำเภอแม่ออน จังหวัดเชียงใหม่ วิธีเดินทางมา จากตัวเมืองเชียงใหม่ให้มาตามทางหลวงหมายเลข 1317 เชียงใหม่ – สันกำแพง ผ่านถ้ำเมืองออน เลยสามแยกที่จะไปน้ำพุร้อนสันกำแพง จากนั้นขับกันไปเรื่อยๆ สังเกตซ้ายมือไว้จะมีทางเข้าไปยังตัวอ่างเก็บน้ำ ด่านหน้ามีป้อมยามสังเกตกันได้ไม่ยากครับ


จากป้อมยาม ขับรถเข้ามาอีกประมาณ 1-2 กิโลเมตร ก็จะเจอที่ตั้งของอ่างเก็บน้ำ ซึ่งสามารถขับรถขึ้นไปยังบริเวณสันเขื่อนได้ ทั้งรถยนต์และมอเตอร์ไซค์


ข้อมูลพื้นฐานคร่าวๆ ของอ่างเก็บน้ำแม่ออน อ่างเก็บน้ำแห่งนี้ อยู่ในความรับผิดชอบของโครงการชลประทานเชียงใหม่สำนักชลประทานที่ 1 เป็นอ่างเก็บน้ำขนาดกลางมีพื้นที่อ่างเก็บน้ำ 0.67 คร.กม.ปีที่เริ่มก่อสร้าง คือปี 2525 ใช้เวลาด้วยกันถึง 5 ปีซึ่งแล้วเสร็จลงในปี 2530 ใช้การระบายน้ำล้นแบบฝายสันมน พร้อมรางเท ระบายน้ำได้สูงสุด 200 ลบ.ม./วินาทีมีความยาวตามแนวสันเขื่อน 880.00 ม.ด้วยกัน


บรรยากาศด้านบนสันเขื่อนนั้น ถือว่าเป็นไฮไลต์ของการมาเที่ยวอ่างเก็บน้ำแห่งนี้ เพราะเมื่อมองออกไปก็จะเจอน่านน้ำในเขื่อน มีภูเขาเป็นฉากหลังหลายลูก และแม้ว่าน้ำในอ่างเก็บน้ำแห่งนี้จะค่อนข้างน้อยพอสมควร (ตามวิกฤตภัยแล้งที่หลายที่พบเจอในเชียงใหม่) แต่ความสวยงามของวิวทิวทัศน์ก็ไม่ได้หดหายไป


จากการสังเกตโดยรอบๆ ตามขอบชายฝั่งของอ่างเก็บน้ำจะพบว่ามีต้นไม้ใบหญ้าขึ้นสูงประมาณหัวครับ (อันนี้ผมลงไปเดินสำรวจดู) ซึ่งมันจะมีเฉพาะฝั่งที่ไม่ใช่สันเขื่อน ซึ่งพูดอีกก็ถูกอีก เพราะตรงสันเขื่อนนั้นตามฝั่งจะเป็นก้อนหินของแนวสันเขื่อนล้วนๆ ฉะนั้นต้นไม้ใบหญ้าอะไรก็เลยจะไม่ค่อยขึ้น ส่วนไอ้ตรงที่มันขึ้นที่ผมว่านั้น น่าจะขึ้นหลังจากที่น้ำในอ่างมันลดลงไปครับ คล้ายๆ กับที่อ่างเก็บน้ำแม่ลาน ซึ่งถ้าใครเคยไปเที่ยวที่อ่างเก็บน้ำแห่งนี้ จะพบว่ามีลักษณะคล้ายๆ กันเป๊ะเลย ต่างกันแค่ที่นั้นอ่างมันใหญ่กว่า และวิวสวยกว่า คนรู้จักเยอะกว่าครับ


ส่วนตอนหน้าจะพาไปสำรวจบริเวณอื่นรอบๆ อ่างกันครับ

ตอนที่ 2


ถ้าให้ถามถึงเอกลักษณ์ของอ่างเก็บน้ำแห่งนี้ ผมน่าจะใช้เวลาไม่ถึงนาทีในการตอบคำถามกันได้อย่างรวดเร็ว


เอกลักษณ์ของอ่างเก็บน้ำแห่งนี้คือ มีคนมีตกปลาเยอะครับ! ชนิดแบบว่าตกปลากันเป็นล่ำเป็นสันเลย


เรื่องกฎหมายห้ามล่าสัตว์น้ำในอ่างอะไรนั้น ผมไม่แน่ใจว่าเขาห้ามกันหรือไม่ แต่ดูจากทรงแล้วคงไม่น่าจะห้ามกันล่ะครับ เพราะเห็นมากันเยอะ แต่ๆ นั้นไม่ใช่เรื่องที่น่าสนใจนัก ไอ้ที่ผมสนใจ คือคนตกปลาที่นี่ เขาจะมีเอกลักษณ์ตรงที่ใช้ร่มสีแสบๆ มากางบังแดด เหมือนร่มที่กางตามชายหาดริมทะเล เวลามองดูก็ให้ความรู้สึกว่าเพลิดเพลินดี สีร่มแสบๆ มันช่างตัดกันดีกับสีพื้นน้ำและสีภูเขากันจริงๆ


กิจกรรมตกปลา ในฐานะที่ผมเคยชอบตกปลาตอนเด็กๆ กิจกรรมนี่ถือว่าสร้างความเพลิดเพลินจำเริญใจให้เป็นอย่างดีแก่คนที่ขายวิญญาณให้มันนะครับ ถ้าไม่นับเรื่องใจความหลักว่าจะต้องได้ปลา เรื่องรองลงไป คือความเงียบสงบเวลามาตกปลาท่ามกลางธรรมชาติ เรื่องนี้จัดว่าถูกใจสำหรับคนที่อยากมาปลีกวิเวก ลองจินตนาการเอาก็แล้วกัน เรานอนอยู่บนเปลผ้า ใต้คันร่มริมฝั่งอ่างเก็บน้ำเย็นๆ ท่ามกลางขุนเขา อากาศดีๆ มันเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมไปเลยล่ะ


จากเรื่องตกปลา มาที่เรื่องของการสำรวจรอบๆ อ่างเก็บน้ำบ้างผมขับมอเตอร์ไซค์จากสันเขื่อนวนซ้ายไปตามทางลูกรัง เพื่อดูมุมอื่นๆ ของอ่างเก็บน้ำว่ามีสภาพเป็นอย่างไร และจากเท่าที่เห็น ก็ดูเหมือนว่าตรงสันเขื่อนนั้น วิวสวยที่สุดแล้ว


ขับรถมากันถึงครึ่งทางในการจะวนรอบอ่าง ขวามือมีทางแยกให้ขับเข้าไปครับ ตรงนี้เป็นที่ตั้งของสนามกอล์ฟ เชียงใหม่ไฮแลนด์ ซึ่งเป็นด้านหลัง แต่มันไม่มีทางเข้านะ ถ้าจะเข้าคงต้องเข้าด้านหน้าที่ติดกับถนนใหญ่ ก่อนปากทางเข้ามายังตัวอ่างเก็บน้ำ


จากนั้นผมก็ขับมาอีกเรื่อยๆ เจอทางเดินเท้าลงมายังตัวอ่างเก็บน้ำ ซึ่งแน่นอนว่าผมจอดรถแล้วเดินลงไปสำรวจดู


ตรงทางเดินเท้าลงไปนั้น คาดว่าคงเป็นทางเดินที่ชาวบ้านใช้สัญจรในออกมาหาปลากันครับ สองข้างทางเต็มไปด้วยทุ่งหญ้าและป่าสูงประมาณเท่าหัว ผมเดินลงไปเรื่อยๆ ก็เจอท่าน้ำเล็กๆ มีเรื่อลำหนึ่งจอดไว้อยู่ ซึ่งเป็นเรือหาปลาของชาวบ้านแถวนั้นนั่นแหละ


เอาจริงๆ จะบอกว่าตรงนั้นเป็นท่าน้ำก็ไม่เชิง เพราะมันไม่ค่อยมีลักษณะเหมือนท่าน้ำ แต่เป็นเหมือนเวิ้ง คือเราเดินพ้นจากทุ่งหญ้าเข้าไป ก็ไปเจอ และตรงนี้ถ้าพายเรือออกไป ก็สามารถทะลุออกไปยังส่วนที่เป็นน่านน้ำใหญ่ของเขื่อนได้


ณ ตอนนี้รู้สึกเหมือนอยากเป็น “เรือเล็กควรออกจากฝั่ง” แต่ติดตรงที่มันเป็นเรือชาวบ้านนี่แหละ

ตอนที่ 3



เป็นความคิดที่ชั่วพอสมควร กับการจะฉกเรือชาวบ้านออกไปพายเพื่อถ่ายภาพ ผมพยายามนึกภาพตัวเองกำลังพายเรือแล้วจังหวะนั้นดันมาเจอเจ้าของเขาพอดี อยากรู้ว่าพี่แกจะทำหน้ายังไง และไอ้หมอนี้มันเอาเรือของตูไปพายทำไมฟะ 1.25 วินาทีเห็นจะได้ ผมเบรกความคิดชั่วร้ายทิ้งลงไปในอ่างเก็บน้ำ แล้วเดินออกจากตรงนั้นแบบเท่ๆ ราวกับตัวละครในหนังฟอร์มยักษ์ เมื่อพระเอกต้องบอกลาอะไรซักอย่างจากสิ่งที่ตัวเองรัก ประมาณว่าคงต้องทิ้งมันไว้ตรงนั้นแหละ


หลังจากดั้นด้นเดินลงไปสำรวจแบบเรื่อยเปื่อย ผมก็มุ่งหน้าขับออกมาจากตรงนั้น โดยหวังว่ามันคงจะครบรอบแล้วบรรจบไปจุดเริ่มต้น ตรงสันเขื่อนที่เข้ามาแต่แรก แต่เปล่าเลยถนนมันนำทางผมไปอีกทางหนึ่ง และดูเหมือนวามันจะไม่ใช่อย่างที่คิด


แยกซ้ายแรกๆ เลี้ยวเข้าไปนึกว่าใช่ แต่พอขับเข้าไป โถ แม่เจ้า เป็นกระท่อมเล็กๆ ของชาวบ้านที่สร้างเอาไว้หลบแดดหลบฝนเวลามาหาปลากัน ออกจากตรงนั้นขับไปตามถนนอีก เจอป้ายหน้าทางเข้าหมู่บ้าน ถึงตอนนี้ผมคิดแล้วว่าถ้าจะกลับไปยังอ่างเก็บน้ำคงต้องไปทางเดิม แต่ก่อนจะกลับ ขอขับรถเข้าไปสำรวจในหมู่บ้านก่อนแล้วกัน


หมู่บ้านที่ว่านี้ ชื่อหมู่บ้านปางไม้ตะเคียน อยู่ ต.ออนเหนือ เป็นหมู่บ้านเล็กๆ มีกันไม่กี่หลังคาเรือน บรรยากาศเงียบสงบมาก แถมอยู่ท่ามกลางป่าเขา ผมขับเลยเข้าไปผ่านหมู่บ้านจนไปเจอลำธารที่ตัดข้ามถนน และก็เข้าป่าไปจนถึงจุดสิ้นสุด ตรงที่เป็นค่ายพักแรมร้าง ที่คาดว่าน่าจะเป็นค่ายพักแรมลูกเสือมาก่อน



แถวนี้จะมีลำธารไหลเอื่อยๆซึ่งน่าจะไหลผ่านเข้าไปยังหมู่บ้านปางไม้ตะเคียน (แต่ไม่แน่ใจว่าไหลลงอ่างเก็บน้ำแม่ออนรึเปล่า) ป่าแถวนั้นเห็นมีทางเดินเท้าอยู่ 2 -3 ทางด้วยกัน ซึ่งอาจจะเป็นของค่ายพักแรมมาก่อนรวมทั้งของชาวบ้านที่สร้างขึ้นมาเอง เพราะเดินเข้าไปหาของป่า เนื่องจากมีเวลาไม่ค่อยมากมายเท่าไรนัก ผมเลยไม่ได้เดินเข้าไปสำรวจดูอะไรเยอะ ซึ่งหลังจากอยู่แถวนั้นได้ซัก 15 นาที ก็เลยต้องขับรถย้อนกลับออกมายังทางเดิมแต่แรก ออกจากหมู่บ้าน เพื่อไปยังอ่างเก็บน้ำ แต่ก็ไม่วายนิสัยเสียที่ชอบขับแวะเข้าป่าไปเรื่อย จนบางทีก็คิดว่าเราเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ คนประเภทไม่กลัวอะไรเลย เห็นอะไรก็อยากรู้ อยากลอง อยากลุยไปหมด เพื่อนผมที่เคยไปเดินป่าด้วยกันมันยังบอกเลยว่า ถ้าคิดว่าหลงทาง แล้วจะยังเดินต่อไปทำไม ทำไมไม่เดินย้อนกลับมาว่ะ



“ไม่รู้ซิ ไม่รู้เหมือนกัน อยากไปต่อ รู้ว่าหลง แต่ก็อยากรู้ว่ามันจะไปสิ้นสุดตรงไหน รู้แล้วค่อยกลับมาก็ได้” ผมบอกกับเพื่อนเอาไว้อย่างนั้น