ก่อนที่จะมาเป็นบ้าน 100 อัน 1000 อย่าง ที่เห็นกันอย่างทุกวันนี้ ท่านอาจารย์ชรวย ณ สุนทร แกผ่านอะไรมาเยอะแยะเหลือเกินครับ จากเด็กนักเรียนแห่ง อ.พาน จ.เชียงราย ที่หลายๆคนเรียกขานกันว่า "เด็กบ้านนอก" หลังเรียนจบ ม.ศ.3 ท่านอาจารย์ชรวย ณ สุนทร ก็ได้ไปสอบเป็นครูเพื่อหวังจะกลับมาพัฒนาการศึกษาที่บ้าน แต่ก็ต้องเฝ้าเพียรสอบอยู่ถึง 3 ครั้งถึงจะได้เป็นครูสมใจ ซึ่งหลังจากนั้นก็ได้นำความรู้ที่ได้ เลือกไปเป็นครูที่โรงเรียนป่าซางงาม อ.แม่จัน ซึ่งเป็นโรงเรียนที่ทุนกันดารต้องเดินเท้าเข้าไปถึง 20 กิโลเมตร ทั้งโรงเรียนมีครูอยู่เพียง 2 คน
แม้จะลำบากแกก็ไม่ได้ย่อท่อ พร่ำบ่น เพราะตั้งใจที่จะให้เด็กที่อยู่ห่างไกลได้รับการศึกษา แกเล่าว่าสมัยเป็นครูนั่นลำบากมาก ไม่มีอะไรจะกินถึงขนาดต้องกินข้าวเหนียวกับนมข้น จนกระทั่ง 4 ปีผ่านไปร่างกายรับไม่ไหว ป่วยเป็นโรคกระเพาะกำเริบอย่างรุนแรง จนต้องเลิกจากการเป็นครูชนบท แล้วเบนเข็มชีวิตมาสอบบรรจุเป็นครูในเมือง ที่จังหวัดเชียงใหม่ในช่วงเวลาต่อมา
เมื่อมาอยู่เชียงใหม่ ก็ยังตะบันชีวิตยึดอาชีพครูเป็นหลัก แต่ด้วยภาระหน้าที่ที่เพิ่มขึ้น อีกทั้งภรรยาก็กำลังจะมีบุตร ครูชรวยจึงคิดหารายได้เสริมโดยการนำกาบมะพร้าวที่ลอยน้ำมาทำงานหัตถกรรมขาย และสิ่งนั้นก็ทำให้ชีวิตของแกพลิกจากหลังตีนเป็นหน้ามือ เมื่อเจ้าหน้าที่ด้านงานส่งเสริมหัตกรรมมาเห็นผลงาน และได้ขอยืมผลงานไปส่งประกวด (โดยที่เจ้าของผลงานเองก็ไม่รู้มาก่อน) จนกระทั่ง 3 วันต่อมาเจ้าหน้าที่ผู้นั้นกลับมา พร้อมกับผลงานของครูชรวยที่ได้รับรางวัลที่ 1 ในงานประกวดหัตถกรรมด้วยวัสดุเหลือใช้
จากจุดนั้น ความปลื้มปิติดีใจถาโถมเข้ามาเป็นแรงบันดาลใจในชีวิต ครูชรวยเลยได้คิดสร้างสรรค์ผลงานออกมาขายอีกมากมาย ซึ่งหลังจากนั้นไม่นานครูชรวยก็ลาออกจากการเป็นครู เพราะด้วยความเป็นคนตรงไปตรงมา พูดจาโผงผางขวานผ่าซาก ทำให้เขาไม่สามารถทนอยู่ในระบบราชการได้อีกต่อไป
ในปี พ.ศ. 2521 ด้วยใจหัวใจที่รักในงานศิลปะ ครูชรวยได้ไปกู้เงินก้อนหนึ่งมาลงทุนซื้อบ้านเพื่อมาทำเป็นสถานที่สะสมงานแกะสลักโดยเฉพาะ ซึ่งช่วงที่รวบรวมสะสมงานแกะสลักไม้ ชรวยถูกชาวบ้านบางคนเรียกขานเป็น "ครูผีบ้า" เพราะเขาได้ไปซื้อยุ้งข้าว ที่ชาวบ้านเชื่อว่าเป็นยุ้งของผีปอบ ผีกะ มาจำนวน 3 หลัง เพื่อใช้เป็นที่สะสมงานศิลปะ ซึ่งชาวบ้านต่างเชื่อว่ามันคือสิ่งอัปมงคลที่จะทำให้ผู้อยู่อาศัยพินาศวิบัติ
ส่วนสำหรับครูชรวยแล้วนั้นกับแตกต่างออกไป เพราะแกเชื่อว่าสิ่งที่ทำนั้นทำโดยบริสุทธิ์ใจเพื่อเป็นวิทยาทานแก่ลูกหลาน ซึ่งก็ทำให้เขาอยู่อย่างสบายมาจนทุกวันนี้โดยไม่ได้ประสบกับภัยพิบัติใดๆ ตามคำร่ำลือ แถมยังถูกลอตเตอรี่รางวัลที่ 1 จนมีเงินทุนมาสร้างสิ่งที่เขารักต่อ (เอากับเขาซิ)
ให้หลังการสะสมงานไม้แกะสลักที่วิจิตรงดงามมาอย่างต่อเนื่อง ทำให้ผู้คนเริ่มรู้จักครูชรวยมากขึ้น ซึ่งในยุคนั้นเขายังไม่ได้เปิดเป็นสถานที่ท่องเที่ยวให้คนเที่ยวชมอย่างจริงจังแต่อย่างใด กระทั่งในปี พ.ศ. 2540 สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ ได้เสด็จมาเยี่ยมชมผลงานการแกะสลักที่บ้านของเขา ซึ่งยังความปลื้มปิติให้กับชรวยเป็นอย่างมาก ทำให้ชรวยได้เปิดบ้านของเขาที่ได้เก็บสะสมงานศิลปะมาร่วม 30 ปี เป็นสถานที่ท่องเที่ยวอย่างเป็นทางการในชื่อ "บ้าน 100 อัน 1,000 อย่าง" ในปีเดียวกันนั้น
สำหรับตอนหน้า จะพาไปสำรวจในบ้าน 100 อัน 1000 อย่าง ว่ามีอะไรน่าสนใจกันบ้างครับตอนจบ
http://www.tripchiangmai.com/chiangmaiboard/index.php/topic,8565.0.html#.VZAujxvtmko
ผู้เขียน